ทรงพระราชนิพนธ์เมื่อ ร.ศ. 124 (พ.ศ. 2448) พระราชทานสิทธิแก่สมเด็จพระเจ้าลูกเธอ เจ้าฟ้า นิภานภดล เมื่อครั้งเสด็จประพาสภาคใต้ ทรงสนพระทัยเรื่องเงาะ-ซาไกมาก ทรงเรียนรู้ภาษา ของพวกซาไกจากการสอบถามคนัง ซึ่งเป็นเด็กผู้ชายเงาะ-ซาไก ต่อมาในปี พ.ศ. 2449 ทรงพระ ประชวรไข้ ระหว่างที่ทรงพักฟื้นนั้น จึงทรงพระราชนิพนธ์เรื่องเงาะป่า โดยใช้ฉากสถานที่ ขนบ ธรรมเนียมประเพณี ตามที่คนังทูลเล่า ทรงใช้เวลาพระราชนิพนธ์ 8 วัน