วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีจุดมุ่งหมายในการศึกษาปัจจัยการรับรู้ของชนชั้นนำทางการเมืองไทยในสมัยรัชกาลที่ 5-รัชกาลที่ 7 ระหว่าง พ.ศ. 2438-2475 และผลจากการรับรู้ของชนชั้นนำที่มีต่อชาวจีนในสังคมไทย ผลการศึกษาพบว่า การที่สยามได้พัฒนาจากรัฐจารีตมาเป็นรัฐสมบูรณาญาสิทธิราชย์ ได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในการที่จะสร้างบูรณภาพด้านประชากรที่เกิดขึ้น โดยการรวบรวมชนชาติต่างๆ รวมถึงชาวจีนที่เคยปกครองหลวมๆ ให้เข้ามาอยู่ในพระราชอำนาจขององค์พระมหากษัตริย์ แต่ชนชั้นนำพบว่ากลไกการปกครองและอำนาจการควบคุมชาวจีนจากรัฐที่มีอยู่ในขณะนั้นเป็นไปอย่างหละหลวมและไร้ประสิทธิภาพ ในช่วงเวลาเดียวกัน ยังเกิดการแผ่ขยายของแนวคิดทางการเมืองแบบต่างๆ ที่มาจากการเคลื่อนไหวทางการเมืองในประเทศจีน ทั้งแนวคิดสาธารณรัฐและคอมมิวนิสต์เข้ามาอย่างต่อเนื่อง ปัจจัยดังกล่าวได้เพิ่มความเข้มข้นของปัญหา และได้เป็นแรงผลักดันให้ชนชั้นนำในแต่ละช่วงสมัย เร่งดำเนินการผนวกชาวจีนให้เข้ามาเป็นพลเมืองไทยอย่างสมบูรณ์ ทั้งในทางกฎหมายและอุดมการณ์ และสำนึกต่อบทบาทหน้าที่ที่พึงมีต่อรัฐในฐานะที่เป็นพลเมือง